Μπορεί η άνοιξη να έρθει πρόωρα; Ο Γιάννης Νάστας (Xaxakes), αφού μας φιλοξένησε σε ενα υπόγειο που "μυρίζει" ιστορία, μας έπεισε πως αυτό είναι εφικτό.
Γιάννη, παρ'όλο που οι Xaxakes δεν έχουν συχνή δισκογραφική παρουσία, βλέπουμε πως με κάθε κυκλοφορία υπάρχει "πιστός" κόσμος που είναι εκεί.
Με το που κάναμε ένα comeback με το «Βαλς των Ελαφιών» είδα ότι το αγκάλιασε ο κόσμος και ένιωσα πολύ όμορφα.Και νιώθω ότι πρέπει να επικοινωνούμε συχνότερα με τον κόσμο. Επειδή έχεις γράψει πέντε όμορφες μελωδίες τι έγινε; Που είσαι; Είσαι εσύ; Σε 10 χρόνια είσαι ο ίδιος άνθρωπος; Αν έχεις αλλοιωθεί σαν άνθρωπος, σε ξεχνάει ο κόσμος και πάει αλλού. Δεν θα σε περιμένει ο κόσμος. Αν του δείχνεις όμως ότι είσαι εκεί, ότι το υποστηρίζεις αυτό, το γουστάρουν και σου δίνουν δύναμη τελικά. Το βλεπω αυτό στα live, υπάρχει κάτι, υπάρχει μια αύρα. Υπάρχει κάτι το "τυχοδιωκτικό" στα live και μ'αρέσει αυτό. Δεν είναι η στημένη συναυλία με την playlist. Όποτε είπαμε να παίξουμε με λίστα δεν την τηρήσαμε ποτέ.Το live πρέπει να έχει ανατροπές μέσα.
Είναι οι ανατροπές κάτι που χρειαζόμαστε στην εποχή μας;
Χωρίς ανατροπές δεν γίνεται να έχουν μια συνέχεια οι πράξεις μας, ο λόγος μας. Στο κάθε τι στη ζωή πρέπει να υπάρχουν ανατροπές.Αλλιώς δεν θα είχαμε ζωή, θα ήταν κάτι flat.
Ανατρεπτικοί λοιπόν οι Xaxakes. Και αιχμηροί ίσως; Πιστεύω πως παρ΄όλες τις "καμπύλες" ο λόγος σου μέσα απο τα τραγούδια είναι αιχμηρός, ακόμα και πολιτικός.
Ναι ο λόγος μας είναι αιχμηρός.Ίσως να μην το καταλαβαίνει κανείς τον πρώτο καιρό που ακούει Xaxakes αλλά στα live θα με δει κάποιος πιο αιχμηρό και θα καταλάβει ότι απο επιλογή είμαστε πιο "βελούδινοι". Μ'αρέσει να είμαι αισιόδοξος, όλη η πίεση απο τα βιώματά μου θέλω να οδηγεί σε ένα αισιόδοξο αποτέλεσμα. Και ναι τα τραγούδια έχουν πολιτική θέση, π.χ. το "Ξαφνικά" δεν έχει; " πάντα φοβόμουν πως τα νέα θα είναι γκρι. Πάνε μάλλον ασορτί με τους νόμους, τους βαρώνους, αυτοκράτορες της γης" του '96 κομμάτι. Πάντα υπήρχε καταπίεση, όχι μόνο τώρα, πάντα απο αυτούς που ελέγχουν τα media και τον πλούτο. Πάντα υπήρχαν εξιλαστήρια θύματα, τώρα είναι η Ελλάδα, πριν μερικά χρόνια τους πείραξε η Γιουγκοσλαβία. Το Ιράκ, το Βιετνάμ παλιότερα. Είναι ολοφάνερο ότι δεν αφήνουν κανέναν να αναπνεύσει. Έχουν βάλει σε ένα λούκι 10 εκατομμύρια κόσμο αυτοί οι παγκόσμιοι αλήτες, ότι χρωστάμε σε όλο τον πλανήτη και ότι και καλά είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι.Εγώ λέω πως πρέπει να κάνουμε μια νέα αρχή, να βγούμε και να φωνάξουμε "Δεν χρωστάω τίποτα, δεν πληρώνω τίποτα".
Η το "Hey Mister Όμορφε"; "Hey Mister Όμορφε, πάρε ακόμα πέντε-έξι στο θεό". Σε αυτό το τραγούδι αναφέρομαι στον τύπο που πουλάει την πρέζα."σαν ψέμα σε έχω εδώ, μου 'χεις στρωμένο το θάνατο" του λέει ο τοξικομανής."θα πάρω λίγο και πιο μετά θα τό'χω όλο για πιο ψηλά" δηλαδή θα έχει πεθάνει ο τοξικομανής.Ένα τόσο μαύρο κομμάτι που κάποιος που το ακούει για πρώτη φορά μπορεί να το παρεξηγήσει, να πεί τι λέει τώρα αυτός εδώ για τον όμορφο. Κι όμως λίγο να το ακούσει θα καταλάβει για τον θάνατο, για το ποιος είναι ο mister Όμορφος. Σκληρό κομμάτι. Και το αποφεύγω σε πολλές συναυλίες γιατί με downιάζει σαν άνθρωπο. Τελικά ναι, υπάρχει και το πολιτικό και το αιχμηρό και το αισιόδοξο στους Xaxakes.
Πως βλέπεις την αντιμετώπιση που έχουν απο τα Μέσα - δεν θα πω μόνο οι Xaxakes - γενικά όποιοι αρθρώνουν ανεξάρτητο λόγο;
Απλά δεν πας σ'αυτούς, δεν γίνεται, ειδικότερα στην τηλεόραση. Ποιός σοβαρός άνθρωπος θα πάει εκεί; Το κακό όμως είναι ότι αυτοί εκεί στα Μέσα διακινούν την αγορά και αφήνουν απ'έξω όσα παιδιά έχουν κάτι να πουν. Εκεί ακόμα και οι οι περισσότερο "υπόγειοι" γίνονται τιποτένιοι. Όχι απλά δεν σε βοηθούν να κάνεις κάτι, στο ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ. Δεν σου λένε π.χ. να παίξεις κάτι περισσότερο εμπορικό - αυτό δεν θα ήταν και τόσο κακό. Όταν όμως σου περνάνε γραμμή και σου λένε ότι αυτή η σκηνή δεν υπάρχει, ε αυτό είναι τραγικό. Κάτσε ρε φίλε, δηλαδή οι Τρύπες, ο Παυλίδης, ο Αγγελάκας, οι Xaxakes τί είναι; υπάρχει κόσμος, υπάρχει λαός απο πίσω. Για αυτούς όμως δεν υπάρχεις. Δεν θέλω να ασχοληθώ με την τηλεόραση. Δεν θέλω ρε φίλε να μου πεις τι προσφορές έχει το Lidl ή τι να αγοράσω από το Jumbo. Μου σπάνε τα νεύρα, δεν θέλω να μου κάνουν μισή ώρα πλύση εγκεφάλου και να με αφήσουν να δω για ένα τέταρτο αυτό που θέλω. Εγω εδώ και ένα τετράμηνο που μετακόμισα σε κάποιο σπίτι, δεν έχω βάλει καν καλώδιο τηλεόρασης. Και γυρνώντας πίσω στους ανεξάρτητους να σου πω ότι όλο αυτό το πράγμα καταλήγει στο ίντερνετ. Ήδη είναι εκεί και συνέχεια αποκτάει όλο και περισσότερη δύναμη. Και μέσω του ίντερνετ, μόνο που η μουσική σου θα φτάσει σε κάποια αυτιά είναι μεγάλο κέρδος για τον καλλιτέχνη. Κατα λάθος ή απο ανάγκη, στόμα με στόμα, θα πεί κάποιος "Α, τι είναι αυτό; Ωραίο είναι. Εδώ είμαστε!" Μόνο έτσι γίνεται.
Είπαμε πιο πριν οτι οι Xaxakes θέλουν να καταλήγουν στην αισιοδοξία. Θα σου αντιτείνει κάποιος ότι το σκοτάδι είναι ελκυστικό.
Και θα συμφωνήσω. Είναι ελκυστικό. Είναι πολύ πιο εύκολο να βυθιστείς στο σκοτάδι και να εγκλωβιστείς εκεί παρά να βουτήξεις στη χαρά. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις μέσα σε αυτή την παγίδα. Καλοί οι Joy Division, πολύ ωραία τα τραγούδια τους, αλλά αυτό που σου μένει ε δεν θα ήθελα να το περάσω στα παιδιά μου. Θα ήθελα όμως να πάρουν την μελωδία τους , την ομορφιά της dark-ίλας.
Μετά απο τόσα χρόνια στη μουσική σκηνή τι είναι αυτό που σου έχει αφήσει η μουσική και σε κάνει να συνεχίζεις;
Η μουσική με έχει κάνει φαντασιόπληκτο. Μου έχει επιτρέψει να δημιουργήσω τον δικό μου χρόνο και τον δικό μου τόπο. Μου έχει αφήσει την είσοδο στον όμορφο κόσμο της αναζήτησης. Η μουσική με έχει κάνει "εξωγήινο". Μη "κανονικό".
Τι είναι για σένα το "κανονικό";
Πραγματικά, τι είναι τελικά το "κανονικό";
Ας πούμε οι φιλόσοφοι. Ήταν "κανονικοί"; Εμένα θα μου άρεσε να καθόμαστε 50 άτομα και να φιλοσοφούμε πίνοντας κρασιά. Αυτό είναι το κανονικό για μένα.
Τι θα ήθελες να περάσεις στον κόσμο μέσα απο τα live;
Να μου φύγει η ρετσινιά του glam. Όχι, δεν είμαι glam, αντι-glam είμαι. Το ότι ντύνομαι ή το ότι μ'αρέσει το ωραίο κρασί δεν σημαίνει ότι είμαι glam. Αυτό έκανε πολύ κόσμο στην αρχή να με θεωρεί αντιπαθητικό και να μη με γουστάρει. Αλλά μετά καταλάβανε πως είμαι ενας rock'n'roll τύπος, δεν ονειρεύομαι να πάω στο ακριβό εστιατόριο και στο καζίνο. Δεν θέλω να πατήσω σ'αυτά. Ούτε στο Monte Carlo θέλω να πάω. Πέρασα απο το Monte Carlo, είδα όλες εκείνες τις στροφές που είμαι ερωτευμένος μαζί τους που κατεβαίνουν στη θάλασσα, και με το που φτάνεις στην θάλασσα, ε είναι σαν την Κρήνη. Είναι τόσο mainstream ο κόσμος. Πέρασα, έφυγα και ήπια τα κρασιά μου στη διπλανή παραλία. Ο χρόνος θα δείξει στο τέλος ποιός είσαι πραγματικά.
Τι ονειρεύεσαι;
Να πέσουν όλοι οι τοίχοι. Να μην βλέπουμε τον τοίχο μπροστά μας αλλά να λέμε θα πέσει και αυτός και ο επόμενος τοίχος και θα μας οδηγήσει σε ένα καινούργιο δωμάτιο.
Indie Fest (#if)